derinde, serindi yaşamak
çözüle çözüle yenildiğim kendimde
tuttum
iki ucundan aşkı, yaktım

içimdeki uçurumu ısırdı dudağımdaki sır
düşü(şü)mde
„bir gün“ dedim
„o bir gün“

örümcekler salgılağında ağlarını
kokusu yayılacak pencerenize
yalnızlığımın

dizlerinizi döverken duvarlar
ben sağır
dilsiz
ve de kör
aynalarda kırılacağım

sabrım kanırırken
dirilen vicdanınızın çatlağında
sızacak kan

ruhumdaki kadar derin değilken
kefenimdeki parmak izleriniz
intiharımın arkasında alaylı izdihamınız


/hayat, bazen tek başına yürümekti
anlamadınız/

kader; sivri dişlerinizde geceden kalma azık
unutturmadınız


ben bulutlarınızda boğulan
asırlık köleniz
kadın
alın akınız
göz aydınlığınız!

ve siz Anadolu kadı(n)larıydınız,
kendi doğrularınızı bedenimde nadasa sürdünüz

yüzümü açmadığım gün, öldürdünüz!


Sude Nur Haylazca