Öyle yorgun , öyle yalnız
İliklerimde dolaştı korkularım zamanlı zamansız
Her mevsim yeşildim ya içimde kaldı gözyaşlarım
Kırgınlığıma susuyorum diye acım yok sandınız...

Herkes ayaktayken bir ben alçaktan baktım
Gün gün, doğup büyüdüğüm topraklara karıştım
Yaralı sorularım karşı dağa uzanamadan kaldı yanıtsız
Bu ormanda yüreğine hasret kazınmış tek ağaçtım

Bazen tek söz bırakmadılar söylemeye
Göremeyen gözlerine bez bağladılar, sustum
Sonradan gelendim onların körebesine
Uçurtmalara uzak, yere yakın, oyunsuzdu çocukluğum...

Herkes kendine yükselecek bir gökyüzü kiralamışken
Bir şeye son kez bakarsın ya çok severken,
Güneş kimseye sormadan doğdu yeni güne
Ben öylece baktım ışığa, karanlığı süpürürken...

KEZİBAN ÜLKER
04.08.2010

bana bu şiiri yazdıran, hayatın satır aralarında kalmış ayrıntılarını ve güzellikleri hiç es geçmeyen sevgili yasemin’ ime...