Deniz Kaçtı Gözüme

bütün martıları izlemeyi bırakmıştım ki
deniz kaçtı gözüme
yalnızlığım rıhtımları tanıdı ya
sessizliğim kan revan
bir matah sandım temmuz sıcağını yenmeyi
mavide arandığım aptal teselliyle
deniz kaçtı gözüme
sırtım terli
üstelik üşüyorum da zifiri bir sancı bulutlarda
gözlerimin tuzunu alacak bir bakış bulamadım
milyonlarca gözde
güya martıları izlemeyi
ölümüne bıraktım...

ayaklarımı paraladım
yine paralarım
galata köprüsü’nün altındaki
özenti kuytulukta
boşluğundaki çamursu sıcaklığı özledim
sırça köşklü bir ağlamak geçti üzerimden
istedim ki ölüm denen
o sahte korkulukta
çıksın ortaya aklarım karalarım

nedenlerin bir önemi kalmadı sanki
sonuçların bir anlamı
ölümün soy ağacıyla tanıştığımı
bir yana bıraktım...
şimdi her şey anlamsız ötesi renksiz
sabah aydınlığı
hasta bir çocuk gibi bakıyor yüzüme
korkudan öte korkunun isyanını yaşıyorum


deniz gözüme kaçtı
sırtım terli
şakağımdaki çocuksu uğultuya
söz geçiremiyorum
çocuğumdu sesin edan tavrın
martıları izlemeyi bile bıraktım
seni düşünmeyi üzmemek için
gözüme kaçan denizin kenarında güneş
iğne iğne batıyor her yakamoz
göz bebeklerimin profiline doyamayışına
tam şairim derken ağlamak isteyişim bundan
seni düşünmeyi incitmemek için uyumadığım bundan
sensiz özgürlük bir zindan
hayat bir yalanı taklit etmeye esir olmak...
martıları izlemeyi bıraktım...

Kağan İşçen