tılsımsızlığı sessizleşirdi poyrazın
mahalle sessizleşirdi
çocuklar umarsız uykularına dalarken
uzayıp giden çırpınışıyla günün en son alazları
kalbimi avuçlar gibi dururdu bakışlarındaki
nehirsel içerik

şimdi adreslerimiz de kayıp
birer ağaçsız serçeyiz ateşsiz bu keşmekeşlikte
yüzümüz yok hiç bir bahara
son barutumuzu birbirimizde tükettik
ben seni aramakta değil
saçlarının gövermişliğini hırpalamakta
sense kendini benim coşkulu intiharımda

artık şarkılarımız da değişti
nihayet akşam oldu
gökyüzünde tanımsız bir grileşme
yağmurda utanmazmış insan ayrılıktan
imkansızlığı gizlermiş her bir damla
görünmez elleriyle hangi gökkuşağı
üstüne alır ki poyraz yemişliğimi...

sokak numaraları hep aynı
kapıların üzerinde
sessiz rüzgarının fotoğrafı
gün hep o sarı asmalarıyla mahzun
ve hep nasıl olursa olsunlarda
iliştiğim kırılgan hayalinde
biter sokaklar
beyaz badanalı evler
herşeye yeni başlamanın kireçli kokusu...


kağan işçen