sürgün verdim yarınımıza
düne sürgünlüğüme bakmadan
gençliğim esir eder gövdemi
soluşuna
yürüyüşüne
ardına dönüp bakmazdı birlikte dinlediğimiz şarkı
yazdığımız şiir
okuduğumuz kitap

eskimiş bir mektubu yeniden okumak gibi değilsin
yepyeni senle ateşlere atılma isteğim
kömür gözlü uçuk kaçıklığımızı sakın unutma
sıkmasın canını nedensizlik

şu dünya bu asilik su gibi akışlı
mahpus kalır şiirlerimde dizginsiz
son kullanma tarihi geçmiş bomboş avlumuzun
hazırlan
gülüşlerinin gömleğini geçir üzerine
ama gözlerinin düğmelerini ilikleme
ruhuna dokunacak bir aralık bırak
ölüm olmasın arka bahçesi sedasız öykümüzün
tortulaşsın öpüşmek isteğimiz yaşlı olgun
ihtiyar

değsem şiirsel güzelliğine
avuçlarımda bir ton vişne çürüğü gitmeler yığını
işime gelmez kabullenmek güz güzelliğini
kaçamak bakışlarla kirlenmesin anılarımız
koynuma alıp uyuduğum bıçaktır yanımda olmayışın
bölük pörçük kuş resimleriyle geçmez ki bir ömür...


Kağan İşçen