Unut diyorsun gözlerimin içine bakarak
Birlikte eskitmişken bunca yılı
Geceyi gündüze devirip ömür tüketmişken
Emzirmişken koca dünyayı sevdamıza
Şimdi bana sil kafandan unut diyorsun
Beni unut derken kendin de mi sin
Aklını peynir ekmekle mi yedin
Ağzından çıkanı kulağın duymaz mı senin
O nasıl söz ne kadar rahat söylüyorsun
Bu kadar kolay mı unutmak
Bu kadar basit mi?
Hayatımda hiçbir şeyi sensiz yaşamadım ki
Çayımı sen demlerdin birlikte içerdik
Hatta şekerimi atar sen karıştırırdın
Sensiz hiç çay içmedim ki
Yani şimdi sen bana çay içme diyorsun
Soframı özenle sen hazırlardın
En sevdiğim yemekleri yapardın
Ekmeğimi bile sen bölerdin
Sensiz sofraya oturduğumu bilmem
Yani sen şimdi bana yemek yeme diyorsun
Sokakları el ele kol kola birlikte dolaştık
Adım adım kilometreleri aşındırdık
Bazen yürüdük bazen koştuk
Nefesimiz kesilene kadar
Ben sana sen bana yaslandın öyle dinlendik
Hep beraberdik hiç ayrılmadık
Sensiz sokağa çıktığımı bilmem
Yani sen şimdi bana hiç yürüme diyorsun
Şu masmavi gökyüzüne birlikte baktık
Dağları ovaları kuşları seyrettik
Gözyaşlarımız birlikte aktı
Sensiz dünyaya baktığımı bilmem
Yani sen şimdi bana gözlerini çıkar at diyorsun
Şu çeşmede avuçlarımızla birbirimize su içirdik
Islattık birbirimizi sırılsıklam
Sensiz su içtiğimi bilmem
Yani sen şimdi bana su içme diyorsun
Aynı havayı beraber soluduk her zaman
Rüzgâr saçlarını savurdukça suratımı yaladı
Ciğerlerime kadar çektim ılık ılık
Sensiz nefes aldığımı bilmem
Yani şimdi bana nefes alma diyorsun
Gece seninle uyur sabah seninle uyanırım
Hiç uyuma uyusan da uyanma diyorsun
Her anımda seni yaşadım sensiz yaşadığımı bilmem
Yani şimdi bana kısaca yaşama diyorsun
Sen ne istedin de ben sana olmaz dedim
Unutamayacağıma göre hatırını mı kıracam
Sen olmayacaksan hayatımda varsın dünya da bensiz olsun
Yeter ki senin dediğin olsun
Varsın senin uğrunda ömrüm son bulsun.


Mehmet Zafer