Niyazım kendime
Ve evet
Ulu orta,sere serpe..

Her din kefaret ister bilirsin
Kimi zümrüdî bir elçi sayar toprağı
Ve savar içersine binbir günahı
Topraktan gelip toprak olma faslı işte
Nasıl bir gürzdür ki
Düşmüş insan içine
İnsan içinde kara bir boşluk
Toprağı göç yolu tayin etmekte


Kimine ise bir ah yeter
Tespih tanesine vekalet edip
İmamesi olur bu sayhanın
Bilirsin ki
İmamesi okunmayan bir aşkın
İrticasına ket vurulmaz
Ve bilinmeyenin aksine bilinen dile neşter
Çünkü aşk bilenirse kesme ihtimaline düşer
Kesmediği aşık aşka değil
Gölgesine mim çeker
Çekil nazarımdan aşk
Bu mim elalara muteber



Niyetlerimin kesif kokusu
Ya da düşünce festivali değil bu
Ayan beyan hayatın arza tutumu


Deniz mili yokluğunla beraber
Niyetlerimde toprağı gördü
Hakiliğe gömüldü


Arta kalan umutlarımla birlikte
Teker üstü yolculuklar da bitti
Bu yüzden kefaleti yok tövbelerin
Ki bu şehir kaç Tevvâb eskitti
Kaç meczup tövbekâr kesildi

Dinim kendime
Ve evet
Keramet kendini bilmekte..




Tevvâb;Tövbeleri bağışlayan..