Zihnime mıhlanan bir geceydi
Sözlerin bilinmez bilmeceydi
Ay bile şüphede, bir tereddütteydi…

Ansızın sokaklara çıktım
Bir türkü tutturdum, sıgara yaktım,
“İzmir’in dağlarında çiçekler açar”
Altın saçlarında bir hayat yaşar…
İsmin dudaklarımda bağımlı heceydi
Nefes nefese her adım
Sona varan bir vesveseydi…

Apansız bir göze baktım
Çaresi yok, bütün kapıları kapattım…
Gözlerinin esirliğinde
İsyanımın ateşinde
Usul usul
Alev alev
Uğursuz bir gecenin gölgesinde
Bütün yaralarımı kanattım…
Olmaz mı dedim
Olabilir dedi, olabilir…
Ve ardından bir ihtimali ekledi
Olmazsa ama
Daha iyi olur dedi
Gülümsedi ve
Gitti…
Bir pazartesi gecesiydi…

Kaşla göz arasında bir merhaba
Merhabanın yankısında bir elveda…

Şimdi dilimde yitik bir türkü,
Dirhem dirhem yalnızlığıma akar…
İzmir’in dağlarında
Hasretim taşar…

A. Selim AKOL