uzanıp tutuversem gerçekliği şimdi
dosdoğru bir güzellikte
doğal, yalın, öyle saf ve temiz...
bildiğimiz gibi değil halbuki
hiçbir şey istediğimiz gibi olmayacak
ve uzanıverirken tam ellerimiz
her seferinde başka bir çiçek solacak.


bir resim şimdi gözlerimin akında,
masası kirli, çayı, sıgarası,
geceden kalma birkaç gözyaşı ıslaklığında.



şimdi bir martının simidini paylaşıyoruz,
ki daha uyanmamışken yolcular.
kollarımız yorgun, sade bakışıyoruz
telaş, gürültü, siren ve ıslıklar...
ağlayan bir martının sesiyle uyanıyoruz..


ellerin var sonra tutuldukça öpülesi
gözlerin, utangaç ağzın, dudakların.
oturuyoruz yalnızlığımızda, tutunuyoruz,
gökyüzünde yedi veren renk şenliği
bizim için kanat çırpıyor martılar
ve henüz kirlenmemiş ayrılıklar.

gölgene yaslanıyorum yıllar boyu
sanki sonsuzluğa dönüyor dünya
sonra zulamda bekleyen bir resim...



sevdalar bilirim oysa;
kimine sonrası kalır,
kimine sanrısı.

A. Selim AKOL