Ömrümün küçük bir rastlantısı deyipte geçse miydim
Bu çığlıkçı susuşlarımı loş merdivenlere sererek
Bıraktığın tarifsiz yalnızlıktan sonra
Yıkılmış bir hayal evinin tırabzanlarından asarken kanlı bileklerimi
Bıraktığın izleri kırmızıya boyuyordum
Hep çaresizlik
Biraz da korkularımı dolduruyordum


Gecenin elinden aldım kalemini artık
Kuruyan damağıma karanlığı şerbet sayarak çalıyorum
Kızıl bir sonbahar göğü çevremi abluka da tutarken
Sen hala içimdeki okyanusu kulaçlıyorsun


Tesellisiz saatleri sabaha teslim ederken
Ben bir türlü kapanmayan kirpiklerimden kopardığım uykusuzluğa
Senin haberin olmadan yataklık ediyorum
Bak..
Kaç zaman oldu
Hala sensizliğe bir militan gibi direniyorum


Beni kendi halime bıraktığında
Aşkı en aziz halinde senin işaret parmağına bağlamıştım
Morlaşan tırnak altlarımdaki o garip lekeyi
Gitme diye yalvarırken
Kollarımdan sıyrıldığında bırakmıştın


Senin ardından
İçine düştüğüm bir kitapta dejavulaşıyordum


Ve..
Juan juan işkencesinde beni çoraklığında bırakarak
Başıma güneş’in kor alevleri dökülüyor
Yokluğunun sürülerini sürüyorum bilmediğim ütopyalarda
Nayman’ın sefkatini de elimin tersinde semerkant’a savururken
Sana en sadık ‘’Mankurt’’kaldım işte
Buralarda …





Faruk Civelek



Dip Not:
Dejavu:Yaşanmayan bir şeyi yaşamak gibi hissetmek
Mankurt:Kırgız efsanesinde,işkence ile aklı başından alınan daha sonra da emir eri yapılan insanlar..
Juan Juan:Bu işkenceleri yapan işgalci,istilacı ve acımasız vahşi bir topluluk..
Nayman:Mankurt olmuş oğlunu arayan bir anne.