sen beni çok önceden bilirsin
ergenliğime düşen ilk dişi çiğ de değildin hani
hesabını edemediğim haytalığımla
kırık dökük bıraktığım
makus bir ironi de kalabilirdin
ya da ben sana
çenesi düşük bir geveze delikan
sen beni
ben de seni hatırlamamak üzere
unutabilirdin


pera’dan geçen melon şapkalı amcalarımız vardı
biz istiklâl bildiğmiz kalabalık hengâmeli kalyonda
yanyana kortej kalıp
omuzumuza cadde-i kebirin son fasılıyla ürkütülen
aşk kuşları konardı
sen en taze sabah kokusuyla gelirdin
ve ben sana bakardım tüllenerek
sanki
sıraselviler ilk numarasından bilbordlarını yakardı


tütüne bandığım çiğerimden ilk dumanı sürerek
düşlerdim seni sonrasında
adı yoktu o zamanlar gözlerimde ki altın kadeh güllerinin
ki uykusuz bahçevan yorgunluğumla
her gece bir çiçekçi dükkânı alırdım sana
tüm sokakları olduğun yere çıkardı istanbul’un
sayısız adreslerle sokulurdum yanına


ucuna ateş verilen hayat hikâyemizle
zamanı iplere çekiyorsak bugünlerde
tüm masumuyete çaresizliği sebep göstererek kirlettik
dilimizde zehir zembelek vaveylalarla
bana mısın demeden
aşk’ı en hassas yerinden incittik


tutkumuz adını değişince
bile bile yazdık kendimizi
cesaret ve korkunun tarihine
böyle iyi oldu diyelim
ya da kötü
bırak herşey dağınık kalsın
adı ikimize münhasır
anonim bir yara daha kanasın
bir bedele bin defa daha berdel’im ’gönül ağrım’
herşeye rağmen
iyi ki varsın



Faruk Civelek