anlıyorum
gidişin bir vakti dolduracak tehir değildi
gözlerime bıraktığın karanlıktan anlıyorum
vakur bir tarihin koşulsuz yanlızlığı imiş meğer
bu yüzden soğuktu ellerin sanırım
bu yüzdendi bu zamansız göç
sırtıma bıraktığın dağlardan
anlıyorum


anlıyorum
içimdeki acılara çıkmaz sokakları neden tarif ettiğimi
yanlış adreslere ödediğim kefaretlerden biliyorum
bu dar mekanlarda saklıyorum acziyetimi
t/adım tuzum kalmasın artık ortalıkta
öyle ya da böyle
ben kendim hazırladım kendi kıyametimi
ölü balıklar misali
karaya vurmuş hislerimden
anlıyorum


anlıyorum
kollarım neden kalkmıyor
neden bir sus payında boğuluyor bu çığlıklar
mizandan geride kalan kupkuru dara kalışımı anlıyorum
ve yüzümü aynalardan kaçırışım
sokak diplerini mesken tutup
sefilleşip çirkinleştiğimden
kendimi yokluğuna ihbar edişimden
anlıyorum


şimdi işte bu yanılgılarımda şiirsel tınılar duyar gibiyim
kalemim elimden kayarken
beyaz sayfalara adını konvoy bırakıyorum
bir evvel zaman masalında özne kalışımı
vicdanımın karanlık köşelerindeki pişmanlığımdan
anlıyorum


gittiğinde göğsüme patlattığın ateş topundan geriye
bir şarapnel kaldığımdan
anlıyorum



Faruk Civelek