“Baharın ilk cemresinde düşmüştü gönlüme
Güneş benim içindi,
Bana doğardı tüm şehvetiyle…”




Şimdi ise battı…
Sahipsiz, uçsuz bucaksız uçurumlar aştım,
Benim olmayan sana geldim…
Ne olur;
Bitir içimdeki seni…




Bir hançer tutuşturuyorum avuçlarına,
Beni öldürüyorsun…
Mahcup oluyorum…
Kurtulamayacağımı bile bile gözlerimi karartıp;
Ölüme yürüyorum…
Ellerini uzatanlar acıyor halime,
Hepsinin gözlerinde tereddüt ışıldıyor,
Ardıma dönüp bakamıyorum…
Sen, içimde bir yumru gibi batıyorsun kalbime…
Söküp atamıyorum,
Uçurumun ihtişamında kaybediyorum benliğimi
Sana varıyor adımlarımın sonuncusu…
Ne olur;
Elindeyken hançer şimdi,
Öldür içimdeki seni; beni öldürdüğün gibi…




Yapmıyorsun!
Yine hep olduğun gibi kendini düşünüyorsun…
Susarak cehennem cinayetleri işliyorsun,
Kaçtıkça korkum artıyor…
Mesafe açılsa da aydınlık görünmüyor ufukta…
Başıma üşüşen gerçeklerden kaçıyorum,
Hiçbirine bakamıyorum…
Yalan olanı seçiyorum hep…
Karanlığıma gömülüyorum,
Ölüme yaklaştıkça soyutlaşıyorum…
Masallar canlanıyor gözlerimde…
Kollarını açmış beni çağırıyor o ‘Masum Dev’
Bir an nefes alamaz oluyorum,
Sanırım içimdeki sen oluyorsun katil…
Beni yine bitiriyorsun...
Bunu kendine yapamayacak kadar bilinçli,
Hançeri yanlış kalbe saplamayacak kadar cesaretlisin…




Ve şimdi son darbeyi vurabilecek kadar acımasız olduğunun farkına varıyorum…
İçimde büyüttüğüm oluyor faili meçhul ölümümün katili…
Ölümümün ardından bir tomurcuk beliriyor gül dalında,
Her yanım kırık dökük; masallarla ayaktayım…
Hayalin koynumda; kimsem yok etrafta…
Aynaya bakıyorum; bir "Sen" görüyorum,
Yıkık bir bedenin ardında…




Meryem Bakırcı