Öyle bir yalnızlık hâkim ki gönlüme;
Çölün ortasında tek kalan
Bahtsız bir bedevi bedenim...
Onun kadar yalnızım, kumdan kalabalıkların içinde...

Kaçıncı gidişin bu?
Kalbimi,
Gönlümü kaçıncı bırakışın?
Hissediyor anlıyor ama anlatamıyorum kendime…

Ben alışık değilim öksüz kalmaya...
Ben ki yalnız başıma bu çölde,
Kum tanelerinin umurunda değilim...
Kaçıncı yalnızlığım bu? Kaçıncı vefatım?

Özleyemiyorum seni; özlenmeye layık göremiyorum,
Hasreti yakıştıramıyorum sana
Bir yanım acırken diğer yanım nefretli...
Dedim ya anlatamıyorum;
Ve bu kifayetsizliğimde hiçbir şarkı teselli etmiyor beni…

Yıkık bir duvar kadar dağılmış haldeyim şimdi
Kırgınım zamana paramparçayım
Toparlanmanın yolu yok
Hüznü dağıtamadım kendim gibi…

Şu savrulan uçurumlara;
Bitmeye yüz tutan bir sevdanın külleridir…
Bu tek bakışta dağılan küller;
Kalbimdeki aşk illetinin kora dönmesidir…

Bir bakışında yaktığım çıraların sayısı çözülmüyor
Git gide batıyor güneşim…
Ay; gecenin hâkimi oluveriyor…
Yanaklarıma varmadan öldürüyorum damlaları…
Toparlamaya çalışarak düşlerimi can havli ile
Unutmaya çalışıyorum…
Sanırım şimdi ben, gerçekten yalnız kalmaya başlıyorum…
Yalnızlaşıyorum...