yol uzaklaştırmaz insanı sevgiden
yavaş da olsa akar ırmak
lâkin su bulandı mı bir kere
yüzünde yeşeren umudu silen
tek kişilik korkular / biter bir yerlerden

hiç sonlanmayacak sandığın
gözünde sonsuzluğa boyadığın / manzara/da
kül olur ateş
yabana düşer sevda
……………………………………….


hayatı evirip çevirirken kadın/ tek başına
düzelir umudunu, gezdirdi durdu aklında
hoşça kal demeye takatsiz/ dayanaksızdı sesi
“gelinlikle çıkılır/kefenle girilir” sözü
kulağında küpesiydi / eli mahkûmluğu
geri dönülmezliğe sardı ruhunu

bozulmadı kural
ezelden ebede, a ş k iki kişilikti
kadın olmak / hele bir de muhtaçsa
ne yer/ ne içer/ nereye sığar
eş dost, etraf ne der…

cevapsız sorularla
ona kaldı/ savrulup, dağılan içi
yalnızlığı yudum yudum çekerken
düşledi durdu g ü n ü / düş ile kandırdı kendini
büyütemedi küçük gölgelerini
kendine çoğalamadı
g ec e l er ürperdi teninde

akamadı /kendi yatağında döndü durdu su
gül /dü/ kurudu/ adı kaldı yalnızca

dört duvar arasında/ çoğalan sınırsız boşluğunda
elini ayağını çektiler durmadan
kendinden başka, herkese bölünmüşlüğüyle
ne mümkün artık özgür yaşamak
hak değil, ö l ü m bile
nerden baksa bir yama/nerden baksa eğri gösterir ayna

olmazı mı zorladılar
bu yeşillikler nasıl sarardılar
kim sürdü sevgiyi gidilmez uzaklara
kimindi kabahat…
yol bulmak zor / zor/ yol bulmak cevaplara

ne kadar eksikti kendinde
varlığının farkına varamadan
yüzünü gömdüğü evde kaldı ayağı
tükenişliği, kat kat katlandı

yıllar geçti gitti, silindi mavileri hayat perdesinden
sesi kayboldu hepten
ne ölü ne de diri şimdi
el sürülmeyen fesleğen kokar mı /ki
elde var koskocaman bir hiçlik
aşk, a ç ı l m a y a c a k bir kapıdır artık…

Hâdiye Kaptan



c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.