Şafak vakti, soğuk hayallerim uyandırır beni.
Bu sabah yine perişanlık sardı hallerimi,
Acep; Bir avuç ümit dağıtır mı bu kasavetimi?
Bu gün: Üç bardak çay yarım ekmek anlar beni.
Gördün mü bekâr odam? Özümü yine incittin!

Yamalı düşüncelerim, bir meçhule götürür beni.
Ah şu gönlüm: Efkârlı mekânlardan, dertli sokaklara atar gençliğimi.
Yalnız geçen her anımda, zehir oldu yediğim içtiğim nimetlerin cümlesi.
Derde gark olduğum şu gün, yine arayıp sormadılar beni.
Gördün mü bekâr odam? Gençliğimi yine incittin!

Bugünde düştüm yollara; Rızkımı kazanıp gelirim akşam vakti.
Anlamsız gelir kazandığım para pul, zaten olmadı hiç bereketi.
Umutlarım ansızın bulanır, kararır gözümdeki gençlik feri.
Hayatın gamı üstüme çöktü; Artık içimde esiyor ihtiyarlığın nefesi.
Gördün mü bekâr odam? Hayatımı yine incittin!

Yine karanlıklar çöktü bu kente; Varacak kimsem yok, bekâr evim senden başka,
Ne olur yüz çevirme bana, dert yüklü kelamımla geldim sana.
Bu gün çok soğuksun; Vücudumu geçtim, aklımı titretir bu hallerin anlasana.
Ulan bekâr odam sen beni yedin: Bense ne yiyeceğim, onu düşünürüm kara kara.
Gördün mü bekâr odam? Fikrimi yine incittin!

Zoruma gider yemek yapıp bulaşık yıkamak.
Gardaşım getir şu çaydanlığı, ocağı bir daha yakak.
Ekmeğime yağ ile peyniri katık ettim: Yinede lokmalar taş oldu, nasıl yutak.
Mahmut Enes’ im Gayriihtiyarî olduğumuz şu devranı, eşimize nasıl anlatak.
Gördün mü bekâr odam? Ahvalimi yine incittin!

Okumayınca geçmez benim bu müptezel halim;
Ne var ki kitaplardan kaçar oldu isteklerim.
Bir zamanlar kâğıtla kalemi arzularken; Şimdi düşüncelerimi terk ettim.
Korkarım özüm şahsıma küslük tutar, bu hal ile dünyadan göçüp giderim.
Gördün mü bekâr odam? Ruhumu yine incittin!

Mahmut Enes koskoca bir günü daha yedin bitirdin.
Kara kara düşünürken, çoğu kez gece yarılarını getirdin.
Ortalık yere uyuyup kalıp yataksız yorgansız sabahlar ettin.
Yaşamın güzelliğini böyle yersiz yurtsuz pervalarda yitirdin.
Gördün mü bekâr odam? Beni nasıl rezil ettiğini!


01/04/2010

Mahmut Enes YÜCEL