9
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1705
Okunma

Her gün batımı söz veriyorum
Kendime ne kadar az geliyorum
Anlıyorum
Bir kızıl gül açıyor ufukta sonra beyaz
Geçiyorum aralarından süzerek kanatlarımı
Konmak isterken kendi yorgun dallarıma
İçime düşüyorum her gün batımı
Geceyle başlarken koyu bir akrabalık
Dişini gösteriyor karanlık
Açarken aç ağzını sonsuzluğa
Burnum usulca değiyor yokluğa
Sarsılırken yerinden dağım
Acıya bükülüyor dudağım
Hım
Gündüz pervasızdı görmedin
Geceler daha bir arsız
Her göz ışıksız bir cenin
Adı çıkmış cinlerin
Hani ya gül beyazdı
Mavi diyordun denizler
Ben mi anlamadım
Sen mi yanıldın
Çekiyor ha bire içine
Karanlık bir kın
Olan oldu bana
Bari sen sakın
Ne yandan bakar şimdi gözlerin
Gün bir daha saklanırken eteklerine gecenin
Ocağı yakılıyor bir sin’in
Hayrettin YAZICI