Belki de herşeyin bir zamanı vardı.
Sevinçlerin ...
Üzüntülerin...
Ve tamamen kopuşların ...
Bunları Yaşamalıydık .
O sevinçleri... Üzüntüleri ...


Yaşamalıydık diyorum ya .
hayatımızda her satır yaşanmalıydı .
Ama sunu anlamıyorum .
Neden sonu ayrılık olan birşeye giriyoruz
Neden sonu üzüntü olan birşeye giriyoruz
Yıkılıcagımızı bilerek
Hayatımızın alt üst olacagını bilerek
Onları göze alıyoruz
Sonra atamıyoruz içimizden ...
Tekrar düzelemiyoruz
Düzelsekte
Yara alıyoruz
İnsanlardan Nefret ediyoruz
Kendimizden bile
cektigimiz acı icin
Neden Vazgecemiyoruz diye
Kendimizden nefret etmeye başlıyoruz


Bakıyorum insanlıgın hayatına
hep üzüntü var .... yıkılış

Belki
Zamansız raslıyoruz
Yanlış anda yani
Ummadıgın anda
Sonra bir bakıyoruz
Gitmiş
Tam siz kabul etmişken


Belki intikam ...
Yani terkedişler
Bunu o insandan başkası bilemez
Ama
İntikam altında
Bir kördügüm var ... cözülmeyen
unutulmayan

Yani
Biz başlıyoruz , O bitiriyor
O başlıyor biz bitiyoruz
Yakayamıyoruz birbirimizi ...
ZAMANSIZ YANİ ...
ZAMANSIZ