Şiirlerle müsamerelerle kutlandı
Küçücük yürekler mutluydu
Gün onların günüydü değilmi
Yüce Ata’mızın onlara en güzel armağanıydı
Fakat Ayşe gözleri dolu dolu bakıyordu
Oysa gülmesi gerekmezimiydi onun günüydü
Etrafa neşe saçması gerekmezimiydi
Hayır o dokunsalar ağlayacaktı
Yaklaştım yanına saçını okşadım
Korktu bir adım geri çekildi
Gülümsedim elimi uzattım
Bir adım daha kaçtı
Kirpiklerinde asılı yaşları döküldü
“Korkma gel sende katıl onlara” dedim
Kafasını salladı olmaz der gibi
Neden bu gün senin günün dedim
“beni katmazlar ben onlardan değilim “dedi
Öylece kalmıştım anlayamadan
Bu gün sizin bayramınız eğlen sende dedim
Üzgün gözlerle bana baktı
Ve
Ben eğlenemem
“Akşam eve giderken para götürmezsem
babam beni çok döver ”dedi
Şimdi yaşlar benim gözüme birikti
Yutkunamıyordum öylece kaldım
İçim parçalandı küçük Ayşe’ye
Hep pembeler çiçekleri görmüşüm
Oysa her zaman bir yerlerde
Bir yetişkinin ağlattığı bir çocuk var
Ayşe’ye yaklaştım hıçkırığımı bastırarak
Titrek bir ses ile sordum
“nasıl para kazanıyorsun?”
“mendil satıyorum abla”
“baban hastamı çalışamıyor mu? “
---yok abla babam gayet sağlıklı”
“o zaman neden sen çalışıyorsun?”
---“sadece ben değil abla kardeşlerimde çalışıyor babama içki parası için”
Damarlarımda kanım donmuş dinliyordum
Ona bakarken birden
“abla bir mendil alsana” dedi
Elim titreyerek para uzattım
“mendillerin kalsın parayı al”
“yok abla yanlış anladın sen beni dilenci değilim alın terimle çalışıyorum “
Ve ben
İnsanlığımdan utandım
Küçük Ayşe’nin hakkı değil mi
Ona armağan edilen bayramı kutlamak
Yada ayakkabı boyacısı küçük Halil
Onların bayramı değil mi
Biz ne yapıyoruz hiç değil mi






ŞİİRİME SESİYLE DESTEK OLAN MELEĞİME TEŞEKKÜRLER