Kırmızı,karanlık oda da
Şairin düşlere dalmış gözlerinde
Efsun pırıltılarında bakıyorum bize

Biz...Teklikten çıkıp çoğullaşan,
Anlatım bozukluklarında boğulan,
Sararmış bir fotoğraflarında bile yanyana olamayan,
Ayrılma zorunluluğuyla birleşen,biz.

Kilometrelerce uzakta küçücük bir ege kasabasında,
Üzüm bağlarındaki tatlı sarhoşluk hissini,
Büyük aşıkların damarlarındaki
Aykırı sarhoşluk hissiyle yaşayan sen.
Sen,aşkı roman tadında yaşayan,
Her vakit sevilmeyenlere aşık olan,
Romantizmle erotizmi arıramayan sen.
Bilemiyorum,nasıl aşık olurum sana?

Medeniyetin beşiği İzmir’in güzel kızlarından uzakta,
Dar,çarpık varoşlarda yaşayan ben.
Sarhoşluğun gerekliliğini destekleyen,
Üzümle şarabı birleştiremeyen,
Senden uzak,mutlu yaşayan,ben...
Erotizmi romantizme tercih eden,
Aşkla sarhoşluğu aynı kefeye koyan,ben...
Sevemem gibi geliyor senin büyük aşkını.

Görüyorum,efsun gözlerinde sarhoşluğu
Bilinçsiz hareketlerinin cezasını çekmenden,
Ölümden korkmadığım kadar korkuyorum.
Geçiştiriyorum çocukluk demeden.

Ben aşklarımı yaşayamam sarhoş olmadan,
Seni sevemem bilinçsiz hareketlerini yadsımadan,
Uğur şairim hayal olduğunu söylüyor.
Sarışın kadın uzak durmamı istiyor.
Ölen devimci ‘yoldaş’ diye sesleniyor.
‘aşk öldürür devrimci duyguları’
Köşe bucak kaçıyorum sevdiklerimden
Gölgem tadından kovalıyor aşkın beni
Rüyalarıma giriyor.Hıçkırıklara boğuyor gece vakti.

Durduramıyorum kendimi dudaklarının uzandığı vakit,
Tüm öpemediğim aşklarıma inat,
Yapışıyorum dudaklarına,ayrılan sevgilinin elleri gibi.
Kaçak şair kulağıma fısıldıyor korkunç sözlerini.
Korkuyorum bir vakit,dudakların dudaklarımda,
Nefes almaya çalışıyorum dudaklarınla,
Gözlerin kapalı,başlıyor hava kararmaya.
Korkularım artıyor kulağıma gelen sert kadın sesiyle,
Bir öpüşme ilk kez bu kadar zor geliyor bana.
Cümleler işliyor kağıdı aşıp kalbime,
Umrumda değil uyakla kafiye
Bir sen bir biz var aklımda
Şiir aşık etmeye başlıyor beni sana
Artıyor duygularım uzayan her cümleyle...

Bağırmak geliyor içimden,
Şaire,sarışın kadına,ölü devrimciye,
Seviyorum dünyayı diye...
Dünya sensin,sen dünya.

Emekçi bir kadın,emek üzerine yazıyor şarkılarını
Devrimden bahsediyor sevilmeyen her şarkısında
Onun emek,emek diye bağırdığı şarkılarda
Ben inliyorum aşktan,aşk acısından
Her şarkıda geçiyor içimden
Şu sıcak İzmir sabahında yanımda olsan
Klişeleşmiş sözlerle değil,benim senin
İlk aşkımızda yaşadığımız umutsuz umutları
Ezbere değil içten gelen sözcüklerle
İsterdim yaşamak son aşkımı...

“Bu dünya yalan dünya” diyor emekçi kadın,
Yalan aşklar geliyor aklıma.
Korkuyorum biraz daha sevmekten,
Sevmiyorum diye bağırıyorum emekçi kadına,
Sevdiğim emekçi kadın devam ediyor umursamaz şarkıya,
“Bu dünya yalan dünya yalan,yalan,yalan dünya”
Tüm sevgilerin yalan olduğuna
İnandırabilecek tek kadın inandırıyor beni
Tüm aşklar,sevgiler yalan dünya yalan.
Sen dünyasın,dünya sen