1)

Ne de olsa kalbim artık hep kırık
yaşamak ise bana artık: hep ağır

git benden...
git..
ey ben!

Yarasını sevdiklerinden alanlara Ne mutlu
Kendisini yaralayanlar kimden özür dileyecek?
Bir insan kendisinden hakkını neyle alır ki?
Ben: ey ben...öfkesiyle kendini hançerleyen!

Dilimin Yeşil saraylarında kimim?
Susma ey Çöl!
Bakışlarımı sana gömmedim mi?


2)

Çocuk yaşta gel-
in olan annem: Yak dilimi...
ah anne! Bana ko (nu) şmasını neden öğrettin ki?
beni sen değil bir öfke mi emzirdi sanki?
ben merhametli değil (miy) im ki?

odası düzgün bir kız bile, değilim
öfkesi dağınık bir oğlun var işte!
Öfkesiyle dağılan bir oğul...
bir kurşun kalem ve kitaplarla
Kendini geceleri ovan...

Bugün de sevgi (li) mi kırdım anne
Bir vazoydu kelimeler
çarptım duvara kendimle
O ağladı, ben sustum!
Ben: yine şiire sığınan...
yaralarımla kardeş değilsem; kimin mü’miniyim böyle?


nedir içimdeki bu keskin öfke?
ne zaman ve nerden devraldım ben bunu?
neden ele geçiriyor beni ve susturuyor içimdeki Davet’i?
kendimi hep Rebeze ’ye gönderiyorum..
gidip geri alıyorum
sonra gene Rebeze ’ye gönderiyorum
sonra gidip gene alıyorum
Rebeze bir gün D/ ur! diyecek..ve çekip gidecek
ben kalacağım kendimle başbaşa..

3)

Hangi ayna kendini bir başka aynadan seyrederki?
Ansızın duvardan yere inen ben
Kalbimde bütün tevbeler şangır şungur...

Bu çöle kimi sürüyorum böyle?
Bu çöle kini sürüyorum böyle!

ah benim içimdeki: ben!
benden ne istiyorsun?

4)

İnsan kendinden Rabbine neden sığınır?
Rabbim Ben kendimi affetmeden affetme beni!

kAYIPkENTLİ ..fATİH/İSTANBUL...1O.03.2009 03:23