Merdiven Basamağını İnsan bulmuş,
Asansörü de
Yokuşu yenmek için.

Bayır Düşman, Yük ağır, Omzum çökük, Kamburum.
Yetmiyor Gücüm, çekmiyor Ayaklarım-Dizim.
İndirin Sırtımdan, itin-çekin.sürün-sürükleyin!
Yükü Yerlere, yerlere.

Sürtünür Çuvalın Kıçı-Köşesi.
Yırtılır dışı, boşalır içi.
Dökülür-dağılır-saçılır hepsi!
Yüküm Yerlerde, Yerlerde.

Düşünmüş İnsan;
"Kafa-Tası-Yuvar, yok ki Köşesi!"
Kesip-kestirip-törpülemiş, Beyni gibi yuvarlamış her Şeyi.
Çember’i bulmuş, Merkezi oymuş,
birde Sopa ko’muş iki Delik arası.
Sabit duran-oynamayan,
Eksen!

Yükü yuvarlatmış yani bu Dingil üstünde.
Yetmemiş-yetinmemiş;
İkinci bir Dingil’de sokmuş mu arkaya,
İki-Teker-daha,
Al sana Araba,
Yokuş!

Yük ağır.
Koşmuş Hayvanı-İnsanı, Bayır yukarı-aşşağı.
Yol Düşman, Sarp Kaya vermez Geçit.
Dağların Cakası,
Yokuşun yoktur Şakası.
Gücü yetesi, Sılası bitesi,
geçmiş-yenmiş-ulaşmış Yeniliklere.
Uzak-Yakın yüklermiş Yükü
çekip-çektirmek için Kazancını, İnsanlara.

Gel, gelin, görelim;
Aradan binlerce Yıl geçmiş,
Uygarlıklara ulaşmış İnsan.
Hızlanmış-hırslanmış-hırçınlaşmış.
Ne doyuyor, ne de doluyormuş Kefesi.

Yokuşu yenmek için, Basamağı bulan İnsan
Adım-Adım yükselmiş, yerli-yerinde.
Eklemişmi birde Elektriği bu Merdivenine;
Bir sürü Teker, birkaç Çark daha takıp,
"Düüt-Düüüt" diye öten Düğmeli Kapı, İpli Oda!
Göğe çekermiş İnsanı, sokarmış Yerin Dibine,
Atsız-İnsansız. bir aşşağı-bir yukarı.
"Asansör" müymüş, ne?

Böylece
azcık daha yükselmiş-yücelmiş İnsan.
Doğaya Tepeden bakmış.
Ateş’i Keşfeden İnsan hükmetmiş Enerjiye, aklınca.
2.Temmuz.1993 ’e gelene kadar...

"Ateşi bulan İnsan Korkuyu ve Karanlığı yendi"
denir.
"Doğa’ya, Hayvan’a ve İnsan’a hükmedip,
Gücüne-Güç-Kattığı, Zayıf’ı Köle yaptığı"
bilinir.
"Refaha ulaşıp, Uygar ve Hür olduğu"
da söylenir.
Otel Madımak’a gelene kadar...