Nefesin gece gece kokuyor
Bana gelişinse bir mahrem havası


Öyle çok çamurlaşmışım ki içimde
Acılarım bile bir düzen tutturamadı
Belki daha çok çapalamak gerek içimdeki senleri
Toprakla kök daha fazla batmasın diye karanlığa

Diyelim ki kara tahtadaki yorgun bir tebeşir iziyim
Diyelim ki sönmek üzere olan bir yıldızda, rengi yitmiş bir yaprağım
Diyelim ki denizin içinde son günlerini sayan bir balığım
Diyelim ki birazdan dağılmak üzere olacak bir bulutum
Diyelim ki artık direnemiyorum gözlerindeki esaretime
Ne diyelim daha
Ne desek daha
Ne diyelim ki burnuma konan her kuşu gülümseyerek selamlasam
Ne diyelim ki bir tepeden bir tepeye tek adımda atlasam
Ne diyelim ki ruhum tomurcuklansın üşenmeden mavi mavi
Ne desem kurtulurum bu bitkisel yaşamdan

Sanki
Sanki hiç gücü kalmamış bir dal parçasında
Birazdan tozlaşacak bir kancanın ucundayım
Yudumladığım her anımız mideme oturuyor
Ağzı kapalı bir kavanozda nefessiz bir insan taneciğiyim
Ben coşkuya doğru kaçmak isterken
Ruhumdaki tasma beni geri çekiyor
Bu sanki-lerimi sakla
Sonra lazım olacak sana


Bak işte yine bir çırpıda doldurdum kabir defterimi
Geriye ölecek bir şeyim de kalmadı neredeyse
Sen kaygılanma ben öderim yaşadıklarımızın kefaletini
Sen kaygılanma avucumda sönmemiş bir mum ağacı var daha

İşte yaşadıklarımızın tevellüdünden mütevellit
Paydos artık sana
Birkaç duygu zamanı istirahat hatıralarımıza
Ama yine de

Nefesin gece gece kokuyor
Bana gelişinse bir mahrem havası…