Oynayan oynadı oynayacağını doğurgan duygularla.
Ardına bile bakmadan İteledi gözyaşlarını her sözcüğün ardına
Tiradının sendeleyen zamanlarında es verdi terke
Düş söküğüydü başka yaşamlardan araklanmış mimikleri
Repliklerini gecesiz bir sokak çöplüğünden aşırmıştı
Sufle verecek bir kimse bile yoktu kimsesizliğinin rollerine
Zaten acıyan yerlerinin sol tarafı da protezdi
Alkışlarla ölenlerdendi diye anlattılar yazgısınının son baskısında



Bir seferinde ayrılığı oynadı unutulmuş bir ezberle
ayrılık da ona oynadı sonunu bilen bir cinnetle
Bir seferinde mutluluğu oynadı şuursuz bir heyecanla
Mutluluk da ona oynadı silik sızılarla
Bir seferinde ölümü oynadı provasız bir bekleyişle
Ölüm ona oynamadı ama kederli bir kararlılıkla



Kostümü bile kırılgandı melankolikkişilikleriyle çoğalan
Yüksekten oynardı bir elinde hep uçurum
Kocamandı dudağı kocaman, koca koca harfler çıkardı
Haykırırdı da bir tek izleyen yalnızlıklar duyardı sesini
Tek perdelik bir yaşamdı güldürücünün öyküsü
Antraktı hüzünlerle dolu
Kırmızı burunlu - kırmızı yazgılı
yüreğini kimselerin bile sahnesine sığdıramadığı


Ben locadan seyrettim tek perdelik hayatını
oyun bittiğinde hayli alkış ekiliydi mezarında
onlar solmaz
solmaz onlar
yitmez o kökü sağlam tınılar
yapıştı mı kalır ruhta
o yıldız
bu yıldız
dolaşır durur
sonraki tek perdelerde
perdesi sonuna dek ışığa aç-ık...

Oktay Coşar