Bir oda dolusu intihar bazen hatırladığım
Ne çok çekmiş gölgelerim kahrımı
Her gece bir teselli koyarlarmış da yastığımın altına
Haberim yokmuş meğer

Bazen bir damla yıkıntıyı
Gözlerime doğru yavaş yavaş düşerken görüyorum
Ve her seferinde
Tam değecekken kirpiklerime
O iyilerin dostu fırtına
Yönünü değiştiriyor aniden
Duraksıyorum öyle zamanlarda
Bir ayağımı uykumdan aşağı uzatıyorum
Toprağa değer mi kalbim diye

Denizini göğe bağlamaya çalışan aşık bir miço
Ruhunda düğüm düğüm olmuş halatlar
Yani işte o ressam
Ne kadar çizmeye çalışsa da denizli miçoyu
Hep taşırıyor dalgaları tablonun dışına
Odama
Yatağımın dibine
Rüyalarıma kadar dalga

Aldı başını gidiyor yaşım
Neyse ki düşlerim hep bir adım önde zamandan
Ama hiç tertipli olamadım ben
Hiç acılarım bir yerde
Sevişmelerim bir yerde olmadı
Şöyle derli toplu
Ütülenmiş katlanmış
Her şey dağınıktı çamurla oynayan çocuklar gibi
Ne sular aktı
O hep bir ayağı kırık canım köprülerimden

Buz gibi ayrılıklarda ruhum üşürken yürümek
Öyle yavaş yavaş
Kendime fısıldayarak durmadan
Bir tek kaldırımların ağaçların şahit olduğu
Anlar kanatırken varlığımı
Anlarken kendimi
Anlar da anlarken sadık hüznümü
Benim tatlı hüzünlerimi
Kozasından yeni çıkan kırmızının elleri gibi
Yumuşacık oluyorum
O kadar katılığın içinde



Belki de o yüzden dilimde hep bir söz izi
O yüzden hala yüreğimde yüzdürüyorum kağıttan gemilerimi

Kaskatı bir takvimin parmaklıklarının ardında bile
Sanki yaşam bana hep bir oyunmuş gibi haykırasım geliyor :
“gardiyanlar! Çıkarın beni bu sözsüz mevsimden!”

Çok zor
Kırpılmış hayatları birleştirmek
Hele de birleştirmeye çalışmak
Neyse o
Parçalandıysa eğer o hayatlar
Biz de geriye kalan parçalarla oynayacağız
Geriye kalanla ağlayıp seveceğiz öpeceğiz
O yüzden
Sabahı da
Geceyi de
Afiyetle yiyorum
Üstüme afiyet

Daha fazla cümle almaz bu şiir
Yolum uzak
Daha kaç neşter kesecek hatırladıklarımı
Daha söyleyecek çok şarkısı var fotoğraflarımın
Daha nefeslerim kaç heyecana çarpacak bilemiyorum
Her şeyin son meali sessizlik diyelim
Yani bir harf dahi artık
Yıkıverir bu şiirden kuleyi…


Oktay Coşar