Ecel gölgesini düşürse de eşiğime,
Seninle aydınlanır tüm karanlık gece.
Görürüm gölgemi ölümün puslu gözlerinde,
Asıl yara, sensizlikten açılır içimde.
İnsan öleceğini hissedermiş sonuçta,
Belki yakında veda ederim dünyaya, sessizce.
Beni benden alan sahteliklerin yükünden,
Kurtulurum yıldızsız bir boşlukta.
Bu dünya, sessiz kuyuların derinliği,
Nefessiz bırakır insanı bir yalan izi gibi.
Ama sen, baharı getiren bir çiçek misali,
Ruhumda kök salar, sararsın her yarayı.
Günlerin ağırlığı çöker omzuma,
Bir bakışın taşır tüm yükleri zamana.
Düşlerimde sen varsın hep; baharlar,
Kış ortasında bile açan umut dallarında.
Biliyorum, sonbahar bizi ayıracak,
Rüzgâr, hatıralarımızı fısıldar yıldızlara.
Ama anılar, bir şarkıda yankılanarak,
Yüreğimizin gizli köşelerinde yaşayacak.
Son bir kez bakarım ardıma, sessizlikte,
Emanet ederim kalbimi sonsuzluk denizine.
Seninle dolu anılarla giderim ebediyete,
Bu dünyaya veda, sana bir selam bırakırım.