Böyle konuşma yâr: Yüreğim parelenir bu gün.
Gidersen özüm bin hicranla kan ağlar her gün.
Her daim sitem yazdım, yalnızlığıma gülüm.
Ben yalnızlığa gebeyim; Aldırma hadi git.

Sen benim hazan gülüm; Zemheride açan ayva çiçeğimsin.
Sen benim hasret kaldığım sevincimsin.
Sen benim özümde var ettiğim iki tanemsin.
Bakma çehremdeki acizliğe; Aldırma hadi git.

İnsan olamadım, özüne nasıl değer vereyim.
Hayata mahkum köleyim, sana nasıl geleyim.
Kabirlere gardaş iken, ardın sıra yollara nasıl düşeyim.
Ben zaten bittim; Aldırma hadi git.

Aciz düştüm, karalar bağlayıp ağladım.
Kor ateşlere eş oldum özümü dağladım.
Bir garip aşk ile ömrümü pembeli yarınlara adadım.
Olmadı bahar bakışlım; Aldırma hadi git.

Yazma lan deli; Ne ektinde, ne biçeceksin.
Sen nesin ki; Adına sevgili denilsin.
Çok şey bekleme insandan, kıravatlı değilsin.
Kendini kurtar, düşünme beni yâr; Aldırma hadi git.

Dağlar, ovalar kâh oralar kâh buralar puslu bu gün.
Ahyar olmadan, adım adım geldi ölümüm.
Kefenle kıyılır nikahım, olur düğünüm.
Ardım sıra ağlayıp sızlayım deme; Aldırma hadi git.

Ey sevgili; Mahmut gibi meçhule erersin bir gün.
Şanın virane olur, yerlere sürülür özün.
Artık gayri ihtiyâriyim, budur son sözüm.
Ben gideyim; Aldırma hadi sende git.


14/02/2007

Mahmut Enes YÜCEL