Gecenin karanlığı iyice çöktü
Sokaklarda tek tük dolaşan hayatlar
Ve ben
Camın önünde durmuş gök yüzünde arıyorum seni
Yıldızlar kadar parlak ay kadar güzel seni
Saniyeler dakikaları dakikalar saatleri kovalarken
Akrep ve yelkovan köşe kapmaca oynarken
Odam iyice soğudu yavaştan…
Dudağımda içimden gelen kelimeler
Kulağımda radyoda ki ince melodi
Kapı eşiğinde duran mum söndü sönecek
Yüzümde bir tebessümle gülümsedim sana
Yaprakların eşliğinde
Rüzgar şarkısını söylerken
Kapattım radyoyu ve gözlerimi
Seni dinliyorum şarkılarda…
Seninle daldım hayallere
Yıldızların aydınlattığı gecemde sen nerdesin ?
Ben hayallerinle yetinemezken
Yokluğunun çaresini bulamadım
Hayallerle şarkılarla kendimi avuturken …
Derin bir nefes çektim soğuk nemli
O İstanbul havasından
İçim titrerdi gözlerim doldu
Kirpiklerimin uçunda iki damla
Biri sen diğeri ise ben…

Ama her zaman ki gibi
Sen beni yine bilmeyeceksin ve duymayacaksın
Ben ne kadar haykırsam da …
Sen yine yok sayacaksın…


Ümit Nebil