Yine bir kaçış yine bir çıkış yolu ararken
bu yalnızlık ve kahpe şehirden
tüm yollarım sana çıkıyor...
dur desem bile dinlemez basına buyurur oldu bu gönül
her ne kadar yapma desem de seni ister oldu bu yürek...
düşünmek istemiyorum aramak sormak istemiyorum seni
uzak durmak istiyorum senden
kendi halime kalmak istiyorum
kaçmaya çalışıyorum senden ama
düşünmelerimin o amansız vurgunu yine sana getiriyor beni
Durup düşünmekten de alıkoyamıyorum kendimi
seni daha görmeden neden böyle oldu her şey...
gözlerini daha görmeden irimi ufak mı
siyah mı kahve mi olduğunu bilemeden nedendir bu özlem anlamıyorum
senle konşurken bile daha görmeden
huzur doluyor göğsüme kim bilir görsem nasıl olacak...
cevapsız soruların arasında bir çıkar yol ararken
yüreğim ve düşüncelerim tek bir ortak paydada birleşiyor sende...
neden sen dediğimde sadece buna sesiz kalıyorlar
galiba çok zor bir soru bu neden sen ...
tek cevap susmak onlardaki....
tıpkı içimde kopan fırtınalarla benim sustuğum gibi...
umulmayan bir köşe başında seni gören gözlerimin
yanımda olmasını istediğim en özele....



ümit nebil
.