Bir hüzünlü sesleniş benimki martılara anlamayacakları dilde
Hüzün makamında en acıklı şarkımı söyledim uzun zaman
Ne oldu ne değişti hayatımda ne getirdi acıdan başka göz yaşı
Hala kulaklarımda çınlıyor bir yok oluşun ezgileri
Karanlıkta koşuyordum ufak bir ışığa doğru hep
Nereden geldiğini bilmediğim çok uzakta sandığım ışığa
Takıldım çoğu kez düştüm canım çok yandı ağladım
Belli etmedim acılarımı anlayamadı kimse
Zaten kimseyi de ilgilendirmezdi…
Bir şey yada biri tuttu elimden kaldırdı her seferide
Koş diye fısıldadı durma devam et korkma dedi
Ama ;
Ben hep korktum uzun süre korktum ışıklardan
Bazen ışığa çıktım sandım ama yanılmışım o yansımaydı
Düşmelerim kadar acıtmadı canımı onlar
Koştum arkama bakmadım söz verdim kendime durmayacaktım
Işığa ulaşana kadar durmayacaktım ama yorulmuştum
Bir köşede durmuş dinlenirken yine o ses durma dedi
Sen hata yapıyorsun uzakta arama onu
Durdum çevreme baktım meğersem ben yanımda olan
Işığın peşinden koşuyormuşum …
Korkularım beni hep yanlış yere sürüklemiş
Etrafımda karanlıktan ve korkudan başka bir şey yokken
Gördüm meğersem elimin hemen yanındaymış benim mucizem
Galiba buldum seni evet sen osun benim aradığım ışık
Şimdi sana soruyorum neden hep kaçtın yada oynadın benle
Seni aramaktan yorulmadım ama korktum bulamamaktan
Konuşana cevap ver bana susma karşımda
Bir cevabı hak ediyorum…
Ve bir ses daha yine o ses şunları söyledi bana
Dur sakin ol senden korkuyor sana alışana kadar
Konuşmayacak sakın üsteleme onu o senin ışığın
Onu üzme ve kırma karanlıkta bırakma sevginle büyüt onu dedi bana
Ve ben söz verdim ona seni güneşten daha aydınlık yapmaya sakın gitme
Mucizem biz daha yolun başındayız önümüzde beraber yürüyeceğimiz o kadar yol var ki
Sen korkma ben seni söndürmeyeceğim sen benim ışığım olup beni aydınlat
Çünkü seni aradım ve seni bekledim seni seviyorum…


Korkularımız yanı başımızda olan en güzel aşkları bile
Uzakta göstermeye bayılıyor. Uzağa değil yanı başına bak her zaman…


Ümit Nebil