Zordur yüreğim zordur
sen haykırmak istesen de susmak zorundasın
elinden bir şey gelmez çağresizliğe
çok gariptir seni ilk defa böle görürüm
çok gariptir senin konuşmaların yoktu daha önce
hiç akılla ortak hareket etmezdiniz
şimdi bir birinizden ayrılmaz oldunuz
zordur yüreğim senin sevmelerin
ama yüreğim sevdin mi daha önce böyle bir yürek
gördün mü dokundu mu sana böle bir el daha önce konuş ;
yüreğimin sesi;
ben daha önce ne böyle bir yürek gördüm
nede böyle bir gülüş
kimse dokunmadı bana onun gibi
kimse attırmadı beni bu daracık yerde
bu kadar heyecanlı
kimse ulaşamadı onun kadar derinlerime
korkuyorum “ümit” korkuyorum
bunları bana hissettireni kaybetmekten korkuyorum.

Siz ne anlatırsınız birbirinize
Diye çıka geldi aklım
Siz beni bilmezsiniz
Ben her saniye onunla yaşarım
Görmedim böyle güzellik
Düşlemedim böyle bir hayal
Onu düşünürken ona zikrederim
Onunsa bu denli büyük olduğunu anlaması zordur.
Bende korkuyorum yürek bende korkuyorum onsuz kalmaktan
Ve
Korkularımla savaşırken bu hayatta
Bana eşlik eder en uzak iki dostum
Aklım ve yüreğim.
benden ayrıdır hep onlar
Onları bile bana dost etti
Senin sevgin senin varlığın
Şimdi ne olacak ben bilmiyorum
seninle anlamlanan hayatım
Seninle son bulmasından başkada bir isteğim yok hani
Seninle tamamlayacağım eksik kısımlarımı
Seninle dolduracağım ömrümü
Korkmayın dostlarım sessizce bekleyeceğiz onu…

Bir melek kanadına yükledim seni
Anlatamaz rüzgarlar sana olan hisselerimi
Dokundan ateşten daha sıcak yüreğime
Korkarsın esir olmaktan aklımın hücrelerinde..
Varsın bir ömrün başladığı gözlerimde gözlerinle…

ümit nebil