Doğduk ağlarken başladık hayata
Yaşadık büyüdük
Beki çok hatalar yaptık
Yaşlandık ama hiç çıkmadı aklımızdan ölüm
Bir gün gideceğimiz yere bastık hep
Hep çekildik o kara toprağa
Adım adım saniye saniye ölüme gittik
Sıramızı bekledik korkumuzu belli etmeden
Korktuk büyüdük
Koktuk ağladık
Korktuk ama güldük
Şimdi geldi ölüm işte ardımızdan
Şimdi o soğuk nefes ensemizde
Ne durura biliriz zamanı
Nede ölümü erteleye biliriz
Ve
Ölüm geliyorum dedi
Geldi aldı ve gitti…


Geride kalan gözü yaşlı anılar
Gözü yaşlı çocuklar
Ve koskoca hayatı paylaştığın eş..

sonu olmayan bir gidişteyiz belki bugün belki yarın
hepimiz aynı yolda aynı yerde buluşucağız...
dedimya belki bugün belki yarın
arkada göz yaşlı sevdiklerimiz olduğunu bilsekte
ölümden kaçamayız gerçek olandan kurtulmayız...
hava gibi birden değil yavaş yavaş kararır gözlerimiz
engelleymeyiz, durduramayız, boyun eğeriz...
yine bir yıldız daha kaydı peki ben ne yapabilirim
çağresizce otrup ağlmaktan başka
yaşlı gözlerimi silmekten başka...
aynı yolun yolcusuyuz bugün sıra sende belki yarın bende



Nur İçinde yat enişte….


Ümit Nebil….