hançerden eller /di

kalbimin ayasını kanırtan sözler

giden ayaklarımdı / sersefil öyle

son söz var saklıda kalan, diyen kalbim arkada çırpınmakta

bir akşam düşmüşken ortaya

çoğullukta

kanayanı, yine kendi içen içim , kendine kırgın

özgürlüğe bırakamadığım, içimde pas tutan sözlerin

külçeden acısı iner yüreğime; söyleyemem yine de ...


uçarsın uçarsın yoluna divâne

anlarsın konmak istediğinde

kuru ağacın gölgesi yoktur !

gece med-cezirlerinde, ellerin kalem kırar son tahlilde



bir uzak ülkede yorgun, imkânsıza düşen ayakların

atar kendini, tenha bir eşikten içeri

aynadaki aldatılmış nokta yüz/ün

gözdeki beyazı karayla, acıyla bakar sana

etrafında bir sürü göz/lerin

soğuğunda titrer duvarlar

hangisi sahi bunların/hangisi yalan!

kim ısıtır seni bu ıssızlıkta?


ihtimâl sandığın kıvılcım, ateş yaktı içine

ölüm kokusu içinde, soluğu can çekişir yüreğin

yüreğim / hak mıydı bu sana?



kim doğrulttu soğuk namluyu

sessizliği(ni) ortaya kim koydu

neyin nesi, âniden bu kar soğuğu!



sen ki, karıncalara yol gösterip besleyen

bahçendeki çiçekleri, has sevgiyle büyüten

ve sen

“yılandan korkmazken, yalandan korktuğun kadar”

her şafakta doğmak umudun/ dondu

kim sürdü bu melânet çölüne yolunu?


şahlanan cinnet, şahdamarına yakın

sona yürümektesin hazırol kalbim

bir selâ için daha, sirenler çalmakta yine…


bu ölümden önce son sedâ

bir dost elinden, vurulacaksın bir daha


korkma!

akan kanından kirlenmeyecek ellerin

çünkü bir kalbin var senin

gök kirletilebilirse eğer, ancak kirlenir o da



Hadiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.