İfrit bu
gecenin bir yarısı gelen
beni kime çok gördün
etimi çektin saatlerce

uykum yarım
yüzüm öylesine soluk
bir ucube gibi nefesim
ben değilim onu içime çeken

tespihi
dağınık saçları
ve huzursuz yüzleriyle geldi ölüm
bir hatırayı bırakıp masama
gitti...

hatıra dediğim sadece bir uçurtma
dut ağacından yapmıştı büyükbabam

ve ninemin aksatmadığı secdenin hızınca yokoldu gençliğim

çukura tahta
göze çekilen kalem
yitirilen vakit aynı

ellerimdi en ölü en emektar bacakları tutan
aceleci bir muhasebenin taşsız çukurlarında
bendim ağlayan

üç hatip bir imam
birde verasetçiler dadandı kanayan yarama

şaşırdılar
güldüler
toprak attılar
ve kiralık tutsaklıklarına binip gittiler
yaş topraktan bir hüzün bırakıp göğüs boşluğumda












SARP ÖZDEMİR