Göğe Seninle

dağınıktı tutarlılığım bile
sahil kasabası huylu bir aşksılıktı
akşamları dost lodoslarla komşu
ben seni hep dokunmadan kaybettim
şiirlerimde bile uzaklığınla benimdin
betimleyemeden sesinin vücudunla uyumunu
kaybolan görüntülere karıştı sözcüklerin
yoksan yoksun göğe senin yerine de bakarım
bir daha çözülmem karşında acılarımla

mutfağımdı resimlerine ömür biçmek
acıkan sensen çocuk parklı sularıma
resimlerine kendimi biçerdim
ömür resim olurdu resim yalnızlık yankısı
anlardım ki
seni sevmek dışında kendi gibi olan
hiçbir şey yoktu
sen ve ben bile bir başkasıydık
sevmek yılkısında kaybederdim hep
çocukluğumun balkonlarını
oyuncak arabalarını
iplik makaralarını
tavana tutup da yürüdüğüm aynaları
kaybederdim

giderdin
papatyalar olmazdı o mevsimde
gidişine boş kalırdı ellerim
tek kahramanım sabah güneşi olurdu
küçüktü kent çocuklar dünyadan habersiz
aşk sanki iç anadolu olurdu
kıraç ve bozkır tenli
elma ve kiraz çiçekli
ama sensizden de öte
yollarına ve kışlarına
karlı ömür biçilmiş
ve şiirlerimde bile
uzaklığınla benimdin

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir