Fesleğen Zamanlı Alıp Götürdün Gençlik Gelinciğimi

dehşet verirdi kımıldayışı
kır çiçeklerinin
tenime boğuk renkle dolanık saçların
alıp götürdün de gençlik gelinciğimi
kıstın ardıma varlığını
sarsık
kanamalı oyuncağımda aşktı bunun adı
ama ne çobanım ne de kurt
ünlerken gittiğini dağa taşa
oyuncu olmadığımı bilmiyorum
ayak seslerinin koridorunda

ud taksimli hapishanemsin
popüler düşüm
klasik ağaç sevgim
bense güftesini ve ezgisini bilmediğin
en ince sızılı en marjinal besteyim
saksındaki fesleğenin tohum dökmesi zamanlı
ve
ellerinde yaprak kokusu hüznü yoksa
gözleri efsunludur umutlarımın
yollarına koyulurum en biçimsiz mehtabında
sensiz dolunayın
ışığın ve güzelliğin hükmü geçmez buralarda
akşamı kötürüm bir evin dönüş yolu kıyısında
alıp götürdün gençlik gelinciğimi
ince ruhlu mektuplarda muştular verir gibi
bir coşkuyla
kopardın kendini kendi kökünden

köklerinin inci inci tanecikli
toprağıydı şiirlerim
içli bir nağmeyle oynadığın ilk ve son kovalamaca
sen nefes alış biçimimsin
gülüş içeriğim
aheste uykulu son rüyam
kuşkularımın kapı zilidir
gittiğin sandığım
çalma kapımı...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir