Kısa bir şiir olsaydım keşke diyorum bazen
ve sadece senin bildiğin...
Mısralarıma düşse düşlerin,
Ne duymak istiyorsan onu söylese kelimelerim!
Uyutsa seni en uykusuz gecelerde,
Yorganın altında sıcak bir el daha olduğuna inandırsa,
kandırsa seni;
Nağmelerim...

Küçük bir çocuk kalsaydım keşke diyorum bazen
ve sadece senin sevdiğin...
Ayakkabılarımın bağı çözülse,
Düşmeden ağlamayı öğretsen bana!
Büyüdükçe anlıyor insan çünkü,
Sadece düşünce acımıyor canı insanın.
Bir sabah gözlerimi bir açsam, pencerelerde kar görsem;
Bir havuç taksak burnuna kardan adamın...

Sessiz bir siren duysaydım keşke diyorum bazen
ve sadece senin seslendirdiğin...
Kulaklarım çınlasa her daim,
Ne söylemek istiyorsa söylese ellerin!
Hiç dokunmadan da hissedebilsem seni,
Uzakta bir baykuşun çığlığına karışsa sesim;
rüzgar konsa saçlarına, yağmur uğrasa odana
Ama ıslanmasa hiç gözlerin...

Yazılmış en güzel hikaye olsaydım keşke diyorum bazen,
Bazen de senin dinlediğin...
Her okuyuşunda başka bir hayale sürüklesem,
Yanında olsam ama seninle gelmesem!
Kimin elini tuttuğun değil aslında mesele,
Kimin sesine ses verdiğin hiç değil.
Bir kayık misali süzülse silüetin gözyaşlarımda yeter!
Uzaktan da olsa sevebilirim ben, sen sevmesen ne farkeder?
Herşeyin en azını istedim bugüne kadar,
En olmayacak olanı ümit etsem,
Beklesem hiç gelmeyeceğini bile bile;
Söyle ey güzel bu gözler nasıl güler?

Tok bir kapı sesi duysaydım keşke diyorum bazen,
Sadece senin geldiğin...