Kaç zaman oldu saçlarıma yıldız düşeli
Ve
Kaç zaman durdu
Yüreğimin kapılarında
Kızıla çalan akşam misali
Hatırlamıyorum

Eski bir filmden arta kalmışcasına
Uzanırken önümde anılar
Sönmeye yüz tutmuş bir fenere benziyordu
Gözümün feri
Sıtma nöbetinde takılıp kalmıştı yine ellerim
Besbelli

Biliyorum ki
Paramparça bir hayatın içinde
Sayamadığım kadar çoktu kırgınlıklarım
Ya da
Kayıp bir şehrin hikayesi gibi
Avuçlayamadığım kadar yoktu umutlarım

Bir düşü ararcasına düşüp yollara
Gözlerinin yeşiline boyarken herşeyi
Zemheri sabahların üşümüşlüğünde
Vurgun yemiş güllere dönmüştü bedenim

Gördüm ki
Baykuşlar tünemiş kahkahalarımıza
Don vurmuş
Taze sürgün dallarını baharın
Sonbaharın son rüzgârı
Acımasızca döverken yüzümü
Geri dönmezdi gidenler
Anladım

Yokluğuna dayanamam
Ölürüm sanırdım da
Sensiz de yaşanıyormuş sevdiğim
Ağlasam ne fakeder ki

Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 23.02.2010