Erkekler ağlamaz derler ya hani,
Delikanlıdır erkekler, yiğittir, cesurdur ya,
Ağır abilerimiz ne derlerdi bize,
Erkeler ağlamaz koçum...
Aşkı kenar mahalle meyhanelerinde,
Şişelerin diplerinde yaşayanlar,
Nereden bileceklerdi ki,
En kutsal insani duygusunu,
Bir vefasızın elinde oyuncak etmiş,
Zavallı bir erkeğin halini,
O erkek ki sevdiğini her gördüğünde,
Ruhu büyük depremlerle sarsılırdı,
Hayallerinde sevgilisini yaşattığı,
Platonik şehir yerle bir olurdu,
Umutsuzluk bulutları çökerdi,
Sevda yüklü yüreğinin etrafına,
Aşkının aydınlığını gece gibi karanlık yapardı hüzün,
Karmaşık duyguların birbirine çarpmasıyla,
Gök gürültüleri duyulurdu...
Kalbine yağmur yağmaya başlardı birden,
Gönlünün semalarında başlayan sağanak,
Göz pınarlarından yanaklarına taşardı,
İşte bir erkek ağlardı...
Erkekler ağlamaz diyenler,
Kendileri ile hesaplaşmaktan çekinenlerdi aslında,
İçte yaşanan fırtınaların dışa vurumuydu ağlamak,
Sevda nehirlerinde aşk gemilerini yüzdürenler,
Bu gemilerin o fırtınalarda alabora olmasından korkarlardı,
Aşkını içinde bitirmenin bedeliydi iki damla göz yaşı,
Hesaplaşma dolu karanlık gecelerde bu bedel ödenirdi,
İşte bir erkek ağlardı..
Aşk dolu gökyüzünden,
Bir sevda yıldızı daha kayardı...
Dilek tutmak için ise,
Artık çok geç kalınmıştı...