Vakitlerden bir kış günü…
Soğuk ve ıslak sokaklar ardı bomboş hülyalar.
Sabahın içinde bir ışık dolup taştırıyordu da beni.
Sert ve acımasızdı o esen soğuk rüzgar.
Ellerim bile üşüyordu,
Gözlerim sonbaharın ilk baharında gibiydi.
Coşkusuydu gördüklerimin zevkinde.
Kavrulan çölün adeta soğuk bir vaveylasıydı.
Ezikti , baharı özlüyordu yanı başında , deniz de ben misali
İkimizde seviyorduk
O, baharın çağlayan ateşini
Ben ise kendi kıvırcığımı,
Kendi kelebeğimi özlemiştim.
Sağanak yağan bir kar misali kokusu da özledim…
Giderken bile o melül ceylan bakışı…
Açarken içimde bir çiçek gibi sarmayı da o kadar çok mu özledim.
Ellerim boş kaldı.
Kimi zaman üşüdü
Kimi zaman sessizlik acı oldu içime hiç sığmadı.
Sığdıramadım o küçücük içime ,
Dağlara verdim , dağlar ağladı halime.
Bulutlar elele verip yağan şarkımızı söyledi.
Hayat durmadan yordu beni.
Ben onu
O beni…
Hiçte pes etmedik
Taki sen…
Bitince kalbimden
Yüreğim yarıldı savruldu soğuk hıçkırıklarla
Kanayıp kusmak istedi….
Hiç istemediği kadar…………

Yesil:::::::güneş