Nice savruluşlar dan , nice kaybedişlerden sonra
O yaralı isyankar ruhumda açan tek güldün sen ..
Kalbim ! kalbinle atarken ,
Hayatı ! kaderi yendiğime inanmıştım..
Varlığın dünyamı siyahlardan çıkarıp , mavilere boyamıştı ..
Bir nehir gibi oluk oluk akıyordun yüreğime dur durak bilmeden .

Senden önce simsiyah gecelerin koynunda ağladığım ,
Karanlığına saklandığım şehrim sevdanla ışıl ışıl olmuş tu ...
Şiirlerim mısralarında hüznü kuşanmıyordu artık ..
Buram buram aşk / özlem / sevgi kokuyordu her biri !
Her sabah aynaya baktığımda dünyanın en güzel kadını bendim
Gözlerime kim baksa anlardı ,
Aşk denilen o büyülü duygunun tüm hücrelerimi sardığını..

Seni özlemenin ,
Seni beklemenin sayısız hayali ile geçen zamanın içinde
Dudaklarımdan sadece , hasret şarkıları dökülürdü .
Sevgin gücümdü ..inancımdı ..


Ve sen !
Kilometrelerce uzak da , baştanbaşa özlem kesilmiş
Sevdalı bir kadının yollarına bakıp seni beklediğini bilirdin ..
Seninle ölmeyi düşünecek kadar çok sevdiğini de !
O yüzden ,
Bu sevda kadının kimsesizliğinde çektiği sancıların sesini hiç duymadın
Acılarının kıyısına uğramadın , sormadın ! merak etmedin !


Artık yoksun !

Sana dair düşler kurmayı ,
Hayallerime seni koymayı , umut etmeyi çoktan bıraktım
Ummadığım bir an da !
Yollarına bakıp ,
Vuslatı hayal ederken GİTTİM deyişini ise hiç unutmadım .


Yine de senden başka kimse girmeyecek bu kapıdan ..
Senden başka kimseye sarılıp ağlamayacağım …
Hep derin bir sızı , hasretim olarak kalacaksın yüreğim de
Ve
Ne zaman biri aşk dan söz etse , aklıma ilk gelecek olan
Bir daha , kimseyi böyle sevemeyeceğim dediğim adam !

Belki de imkansızlığı sevdiğimden dir
Tüm yitirdiklerim !

Ümran Aydın