Sen !
Hüzün kokan satırlarımın sahibi
Seni yollarca , şehirlerce uzağından seven
Bu sevda kadının !
Mutluluğu , her şeyi sendin bir zamanlar .
Kader denilen yazgıyı !
Kimin yazdığını bilemediğim ..
Yüreğimin mayın döşenmiş yolların da
Kırık dökük öykülerden sonra ,
İnandığım tek aşk olmuştun sen !

Sevginle nefes alıp uyandığım her günü düşündükçe
Anlıyorum ki ,
Sana / mutlulukların en yücesini yaşatmak
Seni sevmek için yaşamışım ben
Uğruna ölümü göze almışlığım bu yüzden !


Ve
Sana kavuşma hayaliyle geçen onca zamanın
Hiç olduğunu anladığım an dan beri ,
Koskoca bir boşlukta sallanıp duruyor düşlerim .
Hep dört duvar yalnızlığında gezindiğim ,
Sevdamın sahillerinde ..
Yokluğunun sessiz karanlıkların da kaybolup giderken

Sevgine !
Vuslata dair ektiğim umut tohumlarını
Ellerimle kanata kanata ,
Söküp atıyorum yüreğimden .
Suskunluğumun soğuk kurşunlarını sıkıp hayaline
Dilimde ki binlerce kelimeyi öldürüp .
Uğruna elveda dediğim tüm hüzünlerimi
Geri çağırıyorum ..

Sen / sevda masalım !
Artık kime değerse değsin gözlerin
Kimi özlerse onu haykırsın şiirlerin
Beni bana bırak ve git ! hep gittiğin gibi
Dilediğin kadar uzaklara !

Bu son !
Hoşça kal deyişin olsun bana .

Şimdi ,
Ağlayışım terk edip gidişine değil !

Ümran Aydın