DEMEK ŞİİR
KARIN DOYURMAZ

Ah dostum!..
diyorsun ki şiir karın doyurmaz
şiir beyin süzgecinden süzülür
yürekten damlar
yürek hoplatır, beyne yol verir
yüreklerin feryadıdır
isyanların çığlığı…
hangi feryat vuslata erdirebildi özlemleri
hangi çığlık bastırabildi ananın evlat acısını
kalem girsin kına, şiir sussun



hangi çığlık doyurabildi ki aç yavruları
hangi isyan, susturabildi silahları…
kaç gün geçiyor ki silahların can almadığı
çığlıklar sussun, yürekler dinsin

hangi tatlı söz, diz çöktürdü amansıza
dil çekilsin yuvasına, gönül dalsın uykuya
şiir değil midir ki kanayan yüreğin feryadı
şiir değil midir yüreklerin mızrabı
şiir değil midir özlemlerin tatlı dili
şiir değil midir acıları dindiren

özlemler vuslata ermeden
kanayan yürekler dinmeden
gömük başlar kumdan çıkmadan
kalem nasıl girer kına, şiir nasıl susar

dümbeleği düm tek dümleten
sazları inim inim inleten
ozanı kuşatan, şiir değil midir

acılar nasıl dinerdi, şiir olmasa
sevinçler nasıl hoplatırdı yüreği
umutlar; nasıl ekilir, nasıl yeşerirdi
göz gözü görmez efamlı geceleri
ay biryandan yıldızlar bir yandan nasıl süslerdi
yürek doğacak güneşli günleri nasıl beklerdi
insan,
insan olma erdemine nasıl ererdi
şairin erdemi, karın doyurma erdemimidir ki
ekmek bölsün kalemiyle, doydukça dalsın uykuya

şairin erdemi,
insan erdemine erme erdemidir
insanı, insan erdemine erdirmedir
erdem erbabı olmayan şiiri neylesin
varsın avunsun bir lokma doyum ile
şair kendi yolunu çizendir
ömrünü de yol çizmeyle tamamlar elbet
o yol ki uzar gider, şair ölür iz yürür
kimine yol kimine ışık
kimine de iş olur, aş olur elbet

İBRAHİM ŞAHİN