SEVGİ PENCERESİ

Bazı pencereler camdan değildir.
Bazıları bir bakışla açılır, bir suskunlukla kapanır.
Benim pencerem, sınıfın en arka sırasındaki çocuğun gözlerinde açıldı.

İlk gün, ters baktım.
Yaramazlık yapıyordu, kuralları çiğniyordu.
Ama sonra fark ettim: o kuralları değil, ilgisizliği çiğniyordu.
Benim ters bakışım, onun kalbine perde çekti.

Sonra bir gün, aynı çocuğa okşayan bir bakışla yaklaştım.
Sadece göz göze geldik.
O an, sevgi penceresi aralandı.
Ne söz vardı, ne ödül. Sadece bir “görülme” hissi.

O günden sonra, o çocuk defterini yamuk harflerle doldurdu.
Ama o harfler, sevgiyle yazılmıştı.
Her harf bir pencereydi.
Her pencere, bir öğretmenin içeri girdiği bir dünya.

Sevgi penceresi nasıl açılır?
Bir çocuğun adını doğru telaffuz ettiğinde.
Bir yanlış cevaba “güzel deneme” dediğinde.
Bir sessizliği sabırla beklediğinde.

Peki nasıl kapanır?
Görmezden geldiğinde.
Etiketlediğinde.
Sadece müfredatı önemsediğinde.

Ama ben öğrendim:
Her çocuk bir pencere.
Ve her öğretmen, ya o pencereyi açan bir anahtar…
Ya da kapatan bir perde olabilir.