Kutsalını yitirmiş kentlerden,
kör karanlık sulardan,
karabasan gecelerden,
sabahını yitirmiş bozkırlardan,
geçdin de geldin.


korkak bir çoçukdu, yoksullukdu tüm geçmişin.
Acı, isyan ve direnişdi
bir dilin Türkçeye çevrilmesi…
Yazgının en okunaklı yerinde silinen sevdanın adıydı hasretin.
İçinde taşıdıgın yüzümdü yüzyıllar boyunca.
Unutulmuş bir alfabenin diliydi sesim.

İsimsiz bir savaşçıydın ve madalyasız.
Gecdin agır karanlıklardan,
Keskin yalnızlıklardan,
Derin acılardan.
Kaygısız ve umarsız…

Hep biraz eksikti kelimeler,
Savrulup gidenin ardında.
Gözyaşı bulutu sızardı geriye kalan anılarda.
Yıldızları dökülmüş gecenin
Kurşuna dizilmiş erleri gibi kalırdı mülteci suskunlugun.

Bir dag türküsünün kekik kokan ezgisine sıgınırdın.
Gökyüzünden süzülen gri bir buluta takılırdı bakışların.
Ve
Özlemlerle yakılan ince bir tütünün dumanına katardın düşlerini.

İnsani büyüten yalnızlık mıydı?
Ölüm çaremiydi?
Sevginin, inancın ve umudun vatanı neresiydi?
Utanırdı tanrı duysa çıglıklarını.

Yaşamı bilemeden ölümü ezberleyendin.
Çoçukların avuçlarını kanatan taşlara öykünendin.
Anaların dillerindeki agıt, gözlerindeki umuttun.


Şimdi,
Aysız ve karanlık gecenin koynundasın,
Ruhun ve bedeninle.
Bu tutsaklık,
bu karanlık ve aydınlık.
Bu sogukluk bu sıcaklık senindir bilmezmisin.

Bu sabır,
Bu toy sözler senindir duymazmısın?
Umutma hatırla!
Adımla seslen,
Sıcak soluğunla büyüt içimdeki ateşi.
Tanıkdır ve sahittir bu gökyüzünün yıldızları,
Dogacak safagın güneşi.
Unutma beni sevgili….