hayrettin taylan

Ayrıldığında atomlar tümlendi hücrelerimde
Boşluğumun hoşluğuna can parçası oldu gidişler
Sahipsiz serçe kuşu gibi acılar kondu can ehli pencereme
Tanrısız bir acının hışmında sefilleri okudu yalnızlığım
Protonlarımda tonlarca hüzün kerteceği ,
kere kere bin kere kafiyelendi sözsüz aşkta
elektronlar sözlerinle beni aldı parçalı bulutlara
nemli hayatından yağışlar bekledi özlem toprağım
bir yitiriliş senfonisinde sen yitik bakiye
Beyhudenin bilinmeyen vakisi
yitip gitmişti gitmişliğin faylarında
gözyaşlarını toplamıştı umuluş
Biliyorlardı yıldızlar ve gece
yok olmanın ay tutulması arasın aşkın tutulan bendim
Bu kahreden gerçeğin zerreceğinde bir kerecik gel ol
bir sır, bu fecrin kayıp dudağında okundu
Ne desen, desen desen işlendi ötesiz kalışlara
Çizdiğin kalışların haritasın sen nehri ela gözlerinin renginde
Atom kadar ayrık ve gri akma naz hazarından
En derini seçme uzak kalışlardan
kuntlardan mermi aldım
gayrı seni gelemeyişin kalbinde vurmalıyım
önce senin akmalı ak ile aklanan arasında
önce benim kanamalı al ile beni al arasında
Ve sel gibi akan sevincin cin deresinde kalmamalı buluşma
ölmüş leyla’nın dudak okumasında değil özleyiş
yaşanmamış kaderin kederindedir aşk
aşk ile yaşam kentindedir atomlarımın söze gelişi
bin ömür arasında bir ömre seni yazmışsam adres sorma sevgiden
bu son can parçalanışımdan sonra kimsesiz bir bombanın sesiyim
gelmesen de benimde izi kalan atom ,atam oldu aşk oldu bilesin