hayrettin taylan

Yanmayı yanılmalara öğreten yalnızlığın yan anlamıyım
Sen hep gerçek anlamda kaldın
Mecazlarına sanatlar ekledi gidişler
Yan yana gelmediğimiz her zaman terim oldu sensizliğe
bütün ateşlerin dilinde seni anlatım
küllere ders verdim kimsesiz kalışlar arasında
ıslık çalan bir ilmin dilindeyim
uslanmış bir felsefenin fecriyim
seni kendime anlatıyorum
atıl huzurun gölgesinde özlem buzullaşırken
aşk benimle senin arasında kaplıca suyu oluyor
göz yaşların da eklenince
şifa mı yoksa can yakılışın dönencesi mi bilinmiyor
ruhumda umutsuzluk festivali
senli konserler turnasında tavlarım söylenir
içimizin bam telleri kopar içlenişten
içerlendiğin nakışların kışlarında yazılmamış kavuşmalar üşür
o zaman aşk, kendi yanıklarından ısıtır imkansızlığı
ahını unutan bir aşkın hemzeminde
sensizlik ile vazgeçilmezliğimin ruhu çarpışır
bir ben ölür bir ben kalır özleminde
unutulmazlığına dönüşür özüm
kendi sırlarını mumyalayan aşkın sözü olurum
başkaldırının kaldırımlarına seni çizer ellerim ile el elelerim
gelip geçen anların deminde zaman susar
susamış sular ağlayan aklın ta içinde akar
gönül fenerinin tatminsiz sözcüklerinde yaşam yakar beni
çok sesli bir düşün kertmesinde benimde vurulur aklanışın
gözlerine bebekler büyütür bakışın
miadı biten geçmişin silgisiyle beni siler af
yorgun umanların köpüklerinde yıkanır sevgim
büyük boşluğun hoşluğunda kalır tutkularım
beni sana yazar aşk ve kader
ayrılık yeni kavuşmaları besteler
nakaratlarında gözlerin ve illa da beni yakan sözlerin
asil bir kopuş aslı’nın yüreğinden süzülür
sevinç yayılır buluşmanın atlaslarına
her karede senin yeşilliğin ,maviliğin
yüzölçümünü tutkumun hevesiyle ölçtüm
sonsuz bensiz kalan aşk coğrafyam
bir şehirden bin şehre sığındım
sensiz başkent , beni mutlu etmiyor
şehirsiz ve sensiz kaldım
gel öz kentinde özle ve gözle dünyamı