Mevsimler geçiyor…
Ellerime dökülüyor yapraklar ve sonbahardan kalma,
Hüzünler düşüyor gözlerime…

Yarım kalan ömrümde,
Hasrete yenik düşen yüregim var sadece.
Kanayan yaralarıma sızıyor ölü karanfiller…

Bazen eski bir şarkıya bazen de,
Çıkmaz sokaklara dalıyorum.
Kirli sakallı bir adamın sabahına uyanıyorum sonra...

Hüzünler alır başını gider.
Kalırım yaprak dökümünde baharın.
İnfazına geç kalmıs bir adamın korkusu sarar yüregimi,
Dolanır dilime acı bir türkü..

Hüzün yoldaşım,
Yalnızlık yarenimdir benim.
Tüketilmiş hayatlar var heybemde,
Agırlığının altında ezilse de yürek;
Yine de umudum var nevbahardan yana…

Şimdi kırılgan bir sesle haykırıyorum geceye;
Ey gece! Bilirim kaç yıldız saçılmış gögsüne,
Karanlığına esir etme.
Beklediğim sen değilsin ey yeni dogan gün bilesin…

Şehr-i elemdir burası.
Başkentim yalnızlığımdır.
Sokaklarım sesimde kaybolmui hüzünler taşır,
Odamın duvarlarından dökülür nemli şiirlerim,
Mesken değildir artık gülüşlerim….

Heyhat!!!
Bir ben kalırım voltada yalnız birde;
Nakaratlarını bilmediğim şarkılar..

Artık gel ölüm meleği!
Eriyen bedenim ve çürüyen ruhumla seni beklemekteyim…