Pardesümdeki Ağrı

şimdi:


’şarkılarımdaki tozlara yummasan kirpiğini’


önce:

avuçlarımda
kuşların akşama çekilişinden
arta kalansın
kanatlarında terkedilmişlik kokulu
bir eylül yağmuru kokusu
avuçlarım ceplerimde
ceplerimde eylül kokulu yağmurun kaldı
ellerim kalmasın diyorum boşlukta
ya o ılık pembesi gülüşlerin
umarsız ağrılarına gül koklama özlemlerimin
ya da ellerimin sığınılacak bir karanlığa teslim oluşu
bu boşluğu tanıyamıyorum
ağrısı başka
özlemi kızıl ışıkları bölüşü gibi bulutların
kendimi unutup
pardesümle örtmek istiyorum ağaçların üzerini
kuşların bahar tortusu
önemli ellerimin üşümesinden
ceplerimde gül taşımıyorum artık
kirpiklerin aklıma düşeli beri
yüreğime batalı
varsın çıplak ayaklı çocuklar duysun
kuşların bahar tortulu neşeli hüzünselliğini
elleri çatlak bilekleri titrek
benim pardesüm
kentin tüm duraklarında
son yolcusu olmak
ev özlemli otobüslerin
biliyorum bir gün bir yol beni sana getirecek...

sonra:

ağlayışını aldım yanıma
sessizliği saatli bir bomba gibi kurdum
yüreğime
yeni bir hıçkırığını duyanadek
bölünmeyeceğim bir daha
kırpık kırpık kesik kesik...

şimdinin şimdisi:

ölmemi istemiyorsan ağlama
ama şarkılarımdaki tozlara
yumma hiçbir kirpiğini...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.