Dinledikçe huzurlusun
kulakların kenetlenmiş sanki nemli bir şarkıya
karnın dehlizlerine kadar aç
herkesten habersiz bir öğle vakti
yağmurun camlara vurmasını sıkıntı zannedersin çoğu zaman
kanatları ıslanmış bir kuştan önce
ya da cızırtısına hasret bir soba üstündeki demliğin
hiç geçmez zaman loy

bunu sende bilirsin....
bir mola halindesin günün her halinde
saçak altlarında herşeyden yoksun sorgularken kişiliğini
oysaki açlığın isminden önce kurcalar beynini

sen bunu da bilirsin
bir görüşün vardır içinde her su aktığında
sabırla ektiğin
incinen bir ayrılıkta sevdan vayy
ve boş vermişliklerin bir şeylere

bugününü atlattığına tebessüm ederken
yarınların endişesini
sen iyi bilirsin

at-
tı-ğın adımı bilirsin
sevmeye tövbeli kadınları
et-
ti-ğin küfrünü bilirsin

ışığın kendini kaybettiği bir vakitte
bir sokak lambasına avuç açmışsan hele
karanlığın ne kadar sen olduğunu
sen iyi bilirsin.....

( İBRAHİM YALÇIN )